Schellenkoord 1:12

Ik heb m’n mini’s weer eens opgepakt. Van dit schellenkoordje moest alleen nog het laatste medaillon, een avondje werk, en die is nu dus af. Nu ben ik gelijk doorgegaan met m’n borduurtje van een Kerstman voor mijn kerstkamer. Deze word gedaan op zijde gaas # 40, en vereist goed licht. ’s Avonds hou ik het dus niet lang vol met al dat turen, maar elk steekje helpt. Ik ben ook nog met een vloerkleed bezig, en die is op zijde gaas # 36, iets minder fijn, maar wel weer een stuk groter.


Bellpull 1:12
I’ve picked up my minis again. This bellpull only needed the last medallion to be done, one evening stitching, and it was finished. I immediately moved on with my Santa for my Christmas room. This one is made on # 40 silk gauze, and requires good lighting. In the evenings, I can’t stitch for very long on this, due to all the squinting, but each stitch helps. I’m also working on a rug, which is made on # 36 silk gauze, not as fine as the #40, but a lot bigger.

SAL deel 10

He, he, deel 10 is af! Het duurde even, want ik had verkeerd zitten tellen, en dus één algiers oogje (die groene gaatjes) gemaakt over 4 bij 5(!) stofdraadjes gemaakt. Het zijn aangetrokken oogjes, en als ik iets aantrek, dan trek ik ook iets aan! Daar krijg je mooie oogjes van, maar het is verschrikkelijk om uit te halen bij fouten. Ik kwam er pas achter toen ik het laatste oogje wilde maken, terwijl de fout 16 oogjes eerder gemaakt was. Er zit al een fout in dit project, die helaas niet meer te herstellen was (verkeerd geknipte draadjes plak je nu eenmaal niet meer aan elkaar), maar dit kon wel verbeterd worden. Het kost alleen wat extra tijd, maar dat is dit project wel waard.



SAL part 10
Pew, part 10 is finally finished! It took a while, because I had counted incorrectly, and therefore one of the Algerian eyelets (the green holes) was made over 4 by 5 (!) fabric threads. These are pulled eyelets, and when I pull something, I pull! It gets you beautiful eyelets, but it is terrible when you have to rip them again. I only discovered it when I wanted to make the last eyelet, while the error was made 16 eyelets earlier. There's already an error in this project, which unfortunately cannot be corrected (incorrectly cut threads cannot be glued back together again), but this I could correct. It just takes some extra time, but this project is worth it.

Sokken

Ik wil het vandaag met U hebben over sokken, en dan specifiek het eenzame sok syndroom. En dan bedoel ik niet die enkele sokken in de was, waarbij de tweede ligt te verstoffen onder de bedden van mijn mannen. Daar hebben wij hier ook last van, zo erg zelfs dat mijn jongens regelmatig mijn sokken inpikken. Nou draag ik niet zo vaak sokken, maar als ik ’s avonds koude voeten heb, kan ik dus regelmatig geen sok meer vinden.

Maar ik wilde het hebben over het eenzame sok syndroom. Dat is iets dat vaak voorkomt bij mensen die zelf sokken breien. Ik heb al meerdere sokken gemaakt, maar deze zijn nog nooit gedragen want het zijn allemaal enkele sokken. Sokken breien is leuk, zeker met al die leuke sokkenwolletjes van tegenwoordig. Maar met de traditionele methode van 1 sok per keer moet je na je finish dezelfde sok dus nog een keer breien. En dat vind ik persoonlijk een beetje een afknapper.

Maar nu heb ik deze wonderlijke methode gevonden van twee sokken tegelijk breien op 1 rondbreipen. Dus heb ik weer wol gekocht, en aan de slag gegaan. Het is even puzzelen om het doorhalen van de naald onder de knie te krijgen, want in het begin heb je een warboel van garen en naald in je handen, maar na een aantal toeren ziet het er toch uit als een begin van twee sokken.

En als de sokkendieven weer toeslaan ga ik de volgende keer gewoon knalroze wol gebruiken.


Socks
Today I want to talk to you about socks, and more specifically the lone sock syndrome. And I don’t mean the single socks you find in the laundry, where the other is gathering dust underneath the beds of my men. We have that problem here as well, even to such an extent that my boys regularly steel my socks. I don’t normally wear socks, but in the evening when I have cold feet, I regularly have trouble finding socks.

But I wanted to talk about the lone sock syndrome. This happens a lot to people who knit socks. I have already made several socks, but these have never been worn, since they are all lone socks. Knitting socks is fun, especially with all the fun wool available for socks nowadays. But with the traditional method of 1 sock each time, you have to knit the exact same sock again after you’ve finished. And personally, to me that is a big turn me off.

But now I have found this wondrous new method of knitting two socks at once on 1 flexible needle. So I have bought some more wool, and have started knitting again. After a little bit of fiddling with how to move across the needle, because when starting you hold this bundle of wool and needle, but once I had knitted a few rounds, the pieces of the puzzle all seem to fall into place and it’s starting to look like the beginning of two socks.

And if these sock-thieves strike again, I’ll just use bright pink wool next time.

UFO week!

Deze week was het weer tijd voor Stroke of Midnight. 's Maandags heel dapper begonnen met het afmaken van het 2-over-2 deel van de rok (het over-1 gedeelte bewaar ik voor het laatst). Dinsdag op m'n werk heb ik me zitten verheugen op m'n vrije middagje: het zonnetje scheen, Pa en Ma weer thuis van een weekendje weg dus lekker beppen met Ma en uiteraard m'n UFO erbij.

Mis! Ik werd om 2 uur gebeld door school: m'n oudste had na het voetballen van tussen de middag wat last van zijn pols en het was misschien verstandig om even met hem bij een dokter langs te gaan. Dus, daar zat ik bij de huisarts. Die vermoedde een breuk dus werden we doorgestuurd voor een rontgen foto: dat kon hier in het ziekenhuis van Alphen. Wij hebben hier een volledig vernieuwd ziekenhuis, met alles erop en eraan, met uitzondering van een volledige bezetting. Dus tijdens openingstijden van de rontgen afdeling kun je daar terecht voor spoed. Helaas was tegen de tijd dat de breuk geconstateerd was, de gipskamer al lang en breed gesloten, dus moesten we naar Leiderdorp.
Lang verhaal kort: om 6 uur kwamen we finaal gesloopt eindelijk thuis. Ik heb de rest van de week nodig gehad om een beetje bij te komen.

Maar gisteren dan toch me op de confettie-steekjes van de rok gericht, en ik ben aardig opgeschoten, al zeg ik het zelf.

UFO week!
This week it was time again for Stroke of Midnight. I started on Monday very bravely with finishing the 2-over-2 part of the skirt (the over-1 part I’m saving for last). Tuesday at work I was looking forward to a very nice and free afternoon: the sun was shining, Mum and Dad were back home from a weekend away aka nice long chat with Mum and of course my UFO to go with that all.

Wrong!At 2 o’clock I got a phone call from school: my eldest had a bit of bother with his wrist after having played football at lunchtime, it might be wise to let a doctor have a look at it. So, there I was, visiting my GP. She suspected a fracture, so we were send on for x-rays: that could be done here in town. Alphen has a fully renovated, state of the art hospital, with everything in it, with the exception of a complete set of staff. So, during opening hours of the X-ray department you can go there for emergency x-rays. Regrettably, by the time the fracture was found, the people on the department for plaster cast were already long gone, so we had to go to Leiderdorp. Long story short: we arrived home at 6 o’clock, totally spend. It took me the rest of the week to recover a little.

But yesterday I did tackle those confetti-stitches in this skirt. And I did get quite a lot done, if I say so myself.

Kerstornamentje Maart

Een beetje later dan eigenlijk de bedoeling was, is hier toch mijn kerstornamentje voor maart. En het is maar goed ook dat hij wat later is, want ik weet pas sinds donderdag van het bestaan van pendibules af. Ik vind hem wel erg leuk geworden, en het ding is heel simpel te maken. Gewoon een vierkant lapje, dat je diagonaal dubbelvouwt en net als een biscornu met kleine steekjes door de backstitch rand aan elkaar naait. Hier vind je een uitleg. Eigenlijk is het moeilijkste nog om een patroontje te vinden dat past bij het thema EN in een hoek geplaatst is EN dan ook nog eens op z’n punt gezet kan worden. Maar het is gelukt!

Christmas ornament March
A little bit later than normal, but here’s my Christmas ornament for March. And it’s a good thing I didn’t have time earlier, because I only know of these Pendibules since last Thursday. I think it turned out really well, and this thing is very simple to make. Just a square piece of fabric, which you fold diagonally in half and just like a biscornu you use overcast stitched through the backstitch border to sew it closed. Here you will find an explanation. In fact, the most difficult part is to find a pattern that fits the theme AND is placed in a corner AND that it can also be put upright on the corner. But I managed!

SAL: Nog meer Whitework!

Deze week hebben we visite gehad. Een goede vriend kwam een paar dagen naar Nederland. Heel gezellig, alleen komt er dan niet veel uit je handen. Dus dat heb ik dit weekend een beetje ingehaald door aan deel 9 van m'n Castles in the Air te werken. Heerlijk gewoon om aan zoiets moois te werken. Ik ben alleen wel tot 1 besluit gekomen: geen DMC metallic meer voor mij. Het werkt me gewoonweg teveel op de zenuwen.

Tussendoor wel weer een hele hoop moois langs zien komen op Yahoo. Er kwam weer een van Gigi's letters langs, de A staat weer een stapje hoger op mijn verlanglijstje. Ik had ook nog nooit van Humbugs of Pendibule (twee verschillende dingen) gehoord, maar ik ga ze zeker eens uitproberen op m'n kerstornamentjes.

SAL: Even more Whitework!
This week we had a visitor from abroad. A good friend came to stay for a few days. It was very nice to have him around again, but nothing much gets done of course. But I made up for that this weekend by working on part 9 of my Castles in the Air. It's great to work on something so lovely. I did make 1 decision though: no more DMC metallic threads for me. It is just to nerve racking for me.

I did see a lot of nice things pass through Yahoo. There was another finish of one of Gigi's letters. The A definitely moved up a bit on my wishlist! I also hadn't heard of Humbugs or Pendibule before (two different things!), but I will definitely try them on my Xmas ornaments.

20 van Alphen

De 20 van Alphen is niet alleen de internationale opening van het hardloop seizoen, maar ook een hele happening voor Alphen. Niet alleen worden er internationale wedstrijden gelopen op de 10 km en de 20 km (uiteraard), maar ook zijn er afstanden voor recreanten en twee afstanden voor Nordic Walking.

Maar waar ik het nu over wil hebben zijn de afstanden voor de jeugd. Al jaren doen alle basisscholen van Alphen mee. Mijn mannen waren nooit geinteresseerd, maar dit jaar kwam Chris met de mededeling dat hij mee wilde doen aan de 2.5 km. En ja, toen kon Daniel natuurlijk niet achterblijven. Dus vanmorgen gingen wij naar het centrum van Alphen.

Wij stonden bij de start, en wij dachten dus foto's te kunnen maken. Nou, niet dus. Er doen zo verschrikkelijk veel kinderen aan mee (vreselijk gaaf om te zien, trouwens), dat je al geluk hebt als je ze toevallig ziet, laat staan dat je ze op film krijgt.


En daarna zou er 1 bij de finish gaan staan (maar daar zag het zwart van de mensen) en ik zou langs het parcour gaan staan met een camera. Nou, tegen de tijd dat ik bij het parcour kwam, zo'n 200 meter voor de finish, waren de eerste lopers al binnen. En ook daar lukte het niet om ze op de foto te krijgen.



Maar na de medaille-uitreiking lukte het wel.

20 of Alphen

The 20 of Alphen is not only the international opening of the running season, but also a big happening for Alphen. Not only are there the intenational competitions for the 10 and 20 km (naturally), but there are also distances for "fun-"runners and two distances for Nordic Walking

But right now I want to talk to you about the distances for the children. For years, every primary school in Alphen is participating with a few kids. My men never showed any interest, but this year Chris mentioned that he wanted to run the 2.5 km. And of course, Daniel wanted to run as well. So, this morning we went to the center of Alphen.


We found a spot at the start, and we thought we could make pictures of the boys. Well, forget it. There are so many kids running (really terrific to watch, by the way), that it's already a challenge to just see them, let alone catch them on film.

And after that, one of us was going to stand at the finish (but that didn't work due to the sheer number of people there), and I was going to find a spot along the route. Well, by the time I reached the route, about 200 meters away from the finish, the first runners had already reached the finish. And there I also didn't succeed in getting them on film.

But after they received their medal, we succeeded.

Een klein dipje

Na een high, komt er onvermijdelijk een low. Zeker wanneer ik zo intensief met een werkje bezig geweest ben zoals de laatste tijd met de Heirloom Family Sampler. En als ik na zoiets moois dan ook nog eens bezig “moet” met een Round Robin bijdrage voor Helen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind de katten van Margareth Sherry best leuk, en ze zijn leuk als simpel tussendoortje, maar veel liever ga ik met andere dingen aan de slag.

Een Round Robin is een samenborduur project, waarbij het de bedoeling is dat je met een groep mensen aan even zoveel lappen werkt. Iedere deelnemer levert een lap en een thema. Het is vrij aan de eigenaar van de lap om patronen mee te zenden of niet. Elke deelnemer krijgt dan elke keer een aantal weken de tijd om een borduurtje passend bij het thema op de lap te zetten. Uiteindelijk, als de lap bij alle deelnemers geweest is, wordt de lap teruggestuurd naar de eigenaar. Tussentijds krijg je geen foto’s te zien van de hele lap, hooguit een foto van een bijdrage van 1 van de deelnemers. Het is dus een verrassing hoe de lap eruit komt te zien.

Het leuke van een round robin vind ik vooral het verrassings element, en het zoeken naar passende patroontjes. Ik heb mijn lap dus rondgestuurd zonder patroontjes. Helaas worden er bij deze round robin bij bijna elke lap de patroontjes meegestuurd (dus geen zoeken :-(), en dit heeft ook tot gevolg dat de eigenaar precies weet wat er geborduurd wordt, alleen niet precies waar. En dat vind ik erg jammer.

Maar goed, ik heb me hiervoor opgegeven, en mijn lap zal zeker een verrassing zijn. En normaal gesproken heb ik geen moeite om mijn bijdrage op tijd af te krijgen, alleen deze keer had ik er wat moeite mee om een beetje vaart te maken. Maar ook in een langzaam tempo geldt: elk steekje brengt je dichter bij het einde! Zie hier het resultaat.



A little dip
Every high is inevitably followed by a low. Especially when I’ve been working so intensively on a piece like I’ve done on the Heirloom Family Sampler. Even more so if I have to work on a contribution to Helens Round Robin piece. Don’t get me wrong, I like Margareth Sherry’s cats, and they are nice as a quick and easy thing to do, but right now I much rather work on other things.

A Round Robin is a project where you stitch on multiple pieces together with a group of people. Each participant supplies a cloth and a theme. It is up to the owner of the cloth to include patterns or not. Each participant has a few weeks to stitch an embroidery matching with the theme of the piece, before passing everything on to the next person. Ultimately, once the cloth has passed all participants, the finished piece is send back to the owner. Meanwhile, you don’t get to see pictures of the whole piece, but only pictures of the separate contributions. Therefore, the final result will be a surprise for the owner.

To me, the fun of a round robin is mainly the element of surprise, and going through my patterns to find the perfect pattern. Naturally, I’ve send my cloth round without patterns. Unfortunately, this most participants in this group have passed along patterns (therefore, no searching through my patterns :-() and this also means that the owner will know exactly what’s been made. The only surprise is where each pattern is on the piece. Which I think takes away a lot of the fun.

Anyhow, I signed up to this group, and at least my piece will be a surprise. And normally I haven’t got any problem to finish my contribution in time, but this time I’ve had some difficulty making some speed. But even in slow-motion the rule applies: each stitch brings you closer to completion! With this being the end result.

Mission accomplished

Afgelopen kerst, toen ik op de site van Victoria's Sampler op zoek was naar "Silk Wysteria" kon ik het uiteraard niet laten om verder rond te snuffelen. Toen stuitte ik op de Heirloom Family Sampler. Toen ik de spreuk daarop las, was ik volledig verkocht: die moest ik gewoon voor Pa en Ma borduren! En alles en iedereen moest daarvoor wijken. Twee en een halve week geleden kwam hij, gelijk met de Silk Wysteria binnen, en 15 dagen later was hij klaar. Vandaag bij Pa en Ma afgeleverd, ze waren er helemaal stil van. Ik had maar 1 eis: als ze hem zat zijn, wil ik hem terug. Antwoord: gebeurt pas als je ons huis moet leegruimen! Missie geslaagd zou ik zo zeggen.

"My family is a sheltering tree
Strong branches to comfort me
There's no place that I'd rather be
Than with my loving family"

Last Christmas, when I was searching for "Silk Wysteria" on the web-site from Victoria's Sampler, I couldn't resist snooping around. At some point I stumbled on the Heirloom Family Sampler. When I read the text on it, I was hooked: I just had to stitch this for Mum and Dad! And all and everything had to be put on hold for it. Two and a half weeks ago the pattern and threads arrived, and 15 days later it was finished. Today I delivered it to Mum and Dad, they went all quiet. I only had one request: when they didn't want it anymore, I want it back. Their answer: that only happens when we're dead! Mission accomplished, I'd say.